Bolesław Leśmian urodził się prawdopodobnie 22 stycznia 1877 w Warszawie (sam podawał jako datę urodzenia 1878).
Lata szkolne i studenckie (od około 1880) spędził w Kijowie - ukończył tamtejsze gimnazjum filologiczne oraz Wydział Prawny kijowskiego Uniwersytetu św. Włodzimierza. W latach 1903-1906 podróżował po Europie Zachodniej (przebywał m.in. w Monachium, Paryżu i Bretanii). We Francji ożenił się z malarką Zofią Chylińską. W latach 1906-1911 przebywał w Warszawie, tutaj współpracował z Teatrem Artystycznym. W okresie 1912-1914 znowu przebywał we Francji.
W czasie pierwszej wojny światowej mieszkał w Łodzi, gdzie w sezonie 1916/1917 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru Polskiego. W 1918 objął stanowisko notariusza w Hrubieszowie, w 1922 przeniósł się do Zamościa. W 1929 popadł w tarapaty finansowe na skutek nadużyć popełnianych przez jego wspólnika, z którymi później borykał się aż do śmierci - prawdopodobnie jedynie dzięki wstawiennictwu przyjaciół uniknął więzienia, a spłatę zobowiązań udało się rozłożyć na raty.
W latach trzydziestych kilkakrotnie wyjeżdżał w podróże po Europie Zachodniej. W 1933 został wybrany do Polskiej Akademii Literatury, w 1935 przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy. Umarł 5 listopada 1937 roku na atak serca w Warszawie; pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość Bolesława Leśmiana
Debiutował jako poeta w warszawskim "Wędrowcu" w 1895 roku. W latach następnych pisał coraz więcej poezji (również w języku rosyjskim), także tekstów z dziedziny krytyki literackiej i teatralnej. W latach 1901-1907 współpracował z "Chimerą" redagowaną przez Miriama. W 1912 wydał pierwszy, prawie zupełnie zignorowany przez krytykę tom wierszy Sad rozstajny, w 1913 dwa tomy baśni arabskich dla dzieci: Klechdy sezamowe i Przygody Sindbada Żeglarza. W 1920 ukazał się tom wierszy Łąka, który podobnie jak wcześniejszy nie cieszył się powodzeniem wśród czytelników i krytyki. W 1936 ogłosił kolejną książkę poetycką Napój cienisty, a w 1938 pośmiertnie ukazał się tom Dziejba leśna.
W 1956 w Paryżu wydany został zbiór Klechdy polskie, które powstały prawdopodobnie wraz z baśniami arabskimi. W latach późniejszych wydawano jeszcze inne utwory Leśmiana spoza zbiorów poetyckich - z pism oraz te pozostawione w rękopisach.
Twórczość Leśmiana współczesnym wydawała się spóźnionym echem Młodej Polski, dlatego przeważnie (poza nielicznymi wyjątkami, takimi jak Ostap Ortwin) zbywali ją lekceważeniem. Nie dostrzegali jej nowatorstwa i oryginalności, które przyczyniły się z czasem do uznania Leśmiana za najwybitniejszego poetę swoich czasów i jednego z najważniejszych polskich poetów dwudziestowiecznych, którego poezja cieszy się zarówno zainteresowaniem badaczy literatury, jak i czytelników.
Autor: Culture.pl
